Półmetek prac na Modlińskiej 257

Trwa remont historycznej willi na Białołęce. Lokal znajdujący się przy ulicy Modlińskiej 257 to miejsce wielu historycznych wydarzeń.

Budynek wybudowany na początku XX wieku dla Leona Hajdzionego w secesyjnym stylu. Od 1914 do 1921 znajdowała się w budynku szkoła, placówka pocztowa oraz posterunek policji. Po 1921 został natomiast zaadaptowany na ośrodek "Przystań" dla prostytutek, które chciały zmienić swoje życie. Gdzie miały możliwość nauczyć się nowego zawodu oraz wyjść na prostą. Tym bardziej, iż w tamtych czasach kobiety te były piętnowane na każdym kroku. 

Jednak wpływ na wygląd tego miejsca miała też pewna aktorka, która postanowiła zmienić swoje życie. Stanisława Umińska, która po przyjęciu ślubów zakonnych przyjęła imię Benigna Umińska w 1937 roku sprawiła, że to miejsce zajęło ważne miejsce w historii Teatru Polskiego. Na spektaklu konspiracyjnym „Pastorałka” L. Schillera 1 stycznia 1943 roku zjawili się znakomite osobistości takie jak Czesław Miłosz, Witold Lutosławski, Jerzy Andrzejewski, Danuta Szaflarska i Andrzej Łapicki. Miejsce również podczas wojny było wsparciem dla Armii Krajowej, ponieważ miejscem gdzie znajdował się skład broni. Ukrywano tam również Żydów przed aktami agresji ze strony Faszystowskich Niemiec. 

Po wojnie natomiast funkcjonował jako miejsce przeznaczone dla przewlekle chorych, później został przekształcony 1960 roku Państwowy Dom Pomocy Społecznej dla dorosłych. Mimo tak bogatej historii przez wiele lat był opuszczony i popadał w ruinę. 

Obecnie od końca 2021 roku trwa tam remont, a prace z nim związane znajdują się obecnie na półmetku. Po jego zakończeniu znajdować się tam ma Białołęcki Ośrodek Kultury. Będzie można tam uczęszczać na zajęcia plastyczne, muzyczne czy naukę tańca. Będzie również dostosowany do potrzeb osób niepełnosprawnych. 

W dzisiejszych czasach to ważne by dbać o zachowanie żywej historii, której adresem można z powodzeniem nazwać Modlińską 257. Przekształcenie willi na ośrodek kultury, biorąc pod uwagę jaką rolę odegrała dla Polskiego Teatru  podczas II wojny światowej to bardzo dobry pomysł. Tym bardziej, że dla wielu przez ponad sto lat istnienia to miejsce stało się dla wielu symbolem nadziei oraz nowej drogi. 

Klaudia Kułach